- ۰ نظر
- ۰۳ آبان ۹۴ ، ۱۶:۰۳
پروفسور حسابی:22 سال درس دادم....؛
1- هیچگاه لیست حضور و غیاب نداشتم.
(چون کلاس باید اینقدر جذاب باشد که بدون حضور و غیاب شاگردت به کلاس بیاید)
2- هیچگاه سعی نکردم کلاسم را غمگین و افسرده نگه دارم!
(چون کلاس، خانه دوم دانش آموز هست)
3-هر دانش آموزی دیر آمد،
سر کلاس راهش دادم!
(چون میدانستم اگر 10 دقیقه هم به کلاس بیاید؛ یعنی احساس مسئولیت نسبت به کارش)
4- هیچگاه بیشتر از دو بار حرفم را تکرار نکردم.
(چون اینقدر جذاب درس میدادم
که هیچکس نگفت بار سوم تکرار کن)
5- هیچگاه 90 دقیقه درس ندادم!
(چون میدانستم کشش دانش آموز متوسط و کم هوش و باهوش با هم فرق دارد)
6- هیچگاه تکلیف پولی برای کسی مشخص نکردم!
(چون میدانستم ممکن است بچه ای مستضعف باشد یا یتیم..)
7- هیچگاه دانش آموزی درب دفتر نفرستادم.
(چون میدانستم درب دفتر ایستادن یعنی شکستن غرور)
8- هیچگاه تنبیه تکی نکردم
و گروهی تنبیه کردم!
(چون میدانستم تنبیه گروهی جنبه سر گرمی هست ولی تنبیه تکی غرور را میشکند)
9- همیشه هر دانش آموزی را آوردم پای تخته، بلد بود.
(چون میدانستم که کجا گیر میکند نمیپرسیدم! )
یاد و نامش گرامی باد.
نگاره 5 روز اول و ریاضی
شیوه برخورد صحیح در ناسزا گویی کودک
1- باید به کودک نحوهی صحیح ارتباط با دیگران را آموخت؛ کودک باید یاد بگیرد چگونه و به چه شکلی احساسات منفی خود را بروز دهد؛ بدون آنکه ادب و اخلاق را زیر پا بگذارد؛ مثلا باید به او آموخت: «فرزندم اگر از کسی ناراحت میشوی، به جای ناسزا گفتن، به او بگو: «من از تو ناراحت شدم.»
2- تغافل: به معنای عمدا خود را به غفلت زدن است؛ یعنی وقتی بچهها ناسزا میگویند یا پرخاشگری کلامی دارند، واکنشی نشان ندهیم و خودمان را به غفلت بزنیم؛ اما به شکلی عمل کنیم که کودک متوجه شود ما متوجه آن ناسزاگویی و ناراحت شدیم؛ مثلا بدون اینکه به کودک چیزی بگویم فقط به او نگاه کنیم و بعد به کاری دیگری مشغول شویم.
3- واکنش احساسی شدید (مثل داد زدن، فریاد زدن، ترساندن بچه با اصطلاحات بد) نشان ندهیم؛ چون این کار هم میتواند باعث لجبازی و تقویت کار کودک شود و هم باعث تحقیر او گردد.
4- نشان دادن عدم رضایت خود از فرزند: اگر دیدیم تغافل جواب نمیدهد، از این روش استفاده میکنیم. مثلا به کودک بگوییم «من واقعا از این حرفی که میزنی ناراحت میشوم» و ناراحتی را در چهره هم نشان دهیم.
5- بالا بردن ارزشمندی کودک: دادن شخصیت به کودک، مثلا بگویم «رضا تو پسر با ادبی هستی و من انتظار این حرفها را از تو ندارم.»
6- محروم کردن کودکان ناسزاگو: بایستی به صورت محدود و متعادل کودک ناسزاگو را به خاطر کار اشتباهش از چیزی که دوست دارد مثل تماشای یک کارتون، محروم کنیم.
7- با روشهای صحیح کمک کنیم کودک به شکل مطلوب اظهار وجود کند و خودش را نشان دهد و مورد توجه قرار گیرد؛ مثلا 15 تا 20 دقیقه در طول روز برای کودک وقت اختصاصی بگذاریم، صحبتهای او را گوش دهیم، چشم در چشم با کودک حرف بزنیم و هنگامی که با او صحبت میکنیم به کار دیگری مشغول نشویم. این کار اعتماد به نفس و عزت نفس کودک را بالا میبرد و میل به اظهار وجود او را به طور صحیح ارضا میکند.
8- افکار منفی و ناامیدی را از کودک دور کنیم؛ زیرا این افکار میتواند عاملی برای فحاشی باشد.
9- صدا و تصویر کودک را وقتی که فحش میدهد، ضبط کرده و بعد برای او پخش کنیم و به او نشان دهیم وقتی عصبانی میشود چه حالت بدی پیدا میکند تا دیگر این کار را انجام ندهد.
10- یادمان باشد کودکی که ناآرام است، نیاز دارد به او کمک شود تا آرامش پیدا کند. نه اینکه با رفتارهای پرخاشگرانهی ما به ناآرامی او افزوده شود. وقتی کودک ناآرام است ما آرامشمان را حفظ کنیم و به ناآرامی او اضافه نکنیم.
11- به بچهها عذرخواهی کردن را یاد بدهیم؛ زمانیکه ما خودمان کار اشتباهی میکنیم عذرخواهی کنیم تا کودک هم یاد بگیرد در زمان اشتباه باید عذرخواهی کند. وقتی پدر و مادر در مقابل اشتباه خود مقاومت و آنرا توجیه میکنند و حاضر به عذرخواهی نیستند، به فرزندشان هم یاد میدهند، که باید چنین کاری را انجام بدهد.
منبع:http://kermandokht.blogfa.com/post-121.aspx
ده ویروس چه "توسط والدین چه مربیان و معلمان " اعمال گردد، تضعیف کننده فرزندان شماست
1. نصیحت تکراری
2. تذکر مداوم
3. سرزنش
4. منت گذاشتن
5. مقایسه کردن
6. جر و بحث کردن
7. برچسب منفی زدن
8. پیش بینی منفی(نفوس بد)
9. گله و شکایت مداوم
10. متهم کردن
این ده ویروس چه "توسط والدین چه مربیان و معلمان " اعمال گردد، تضعیف کننده فرزندان شماست.